სტატიის ავტორი: tikoroma
ჰიპერბორეა – ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურია-ატლანტიდა-არიელებზე.
ჰიპერბორეა – ძველი ბერძნული მითების მიხედვით
ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები.
ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი – მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით – მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წყლებში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული “აპოლონის ბაღი”.
ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის – ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები – არწივის თავიანი და ლომის ტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით.
ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები – ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს.
ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები – ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ.
ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, ამ უკანასკნელებმა კი გოგრონების ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე; პირველად როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა.
ეზოთერული ხედვით ჰიპერბორეა იყო ცივილიზაცია უკიდურეს ჩრდილოეთში, ცისა და მიწის შესაყართან. ეს იყო სამოთხე დედამიწაზე, სადაც მიწიერი და ზეციერი განზომილებების საზღვარი გადიოდა. ამბობენ, რომ ჰიპერბორეელებმა დაარღვიეს ღვთიური კანონები, რის გამოც გამოძევებული იქნენ გარესამყაროში. ამის შემდეგ მათ ახალი ცივილიზაცია გაავრცელეს დედამიწაზე და ამით დასრულდა ოქროს ასაკიც.
ოქროს ხანის ხსოვნა დედამიწაზე შემონახულია თითქმის ყველა ხალხის კულტურაში ინდოეთიდან ჩრდილოეთ ევროპამდე, პოლარული რეგიონების ჩათვლით. აღმოსავლური წყაროები ასახელებენ ედემს, სადაც ადამიანი ღმერთთან დადიოდა. ეგვიპტელები გადმოგვცემენ, რომ ოდესღაც ღმერთი თავად მართავდა ქვეყანას. ბაბილონურ მითოლოგიაში მოთხრობილია დედამიწის სამი ასაკის შესახებ, პირველი იყო ცის ღმერთის – ანუს მართვის ხანა, ოქროს ასაკი, რომელიც დასრულდა წარღვნის შედეგად. ირანულ ტექსტებში მოთხრობილია 1000 წლოვან ოქროს ხანაზე, პირველი მეფისა და ადამიანების შესახებ, რომელთათვისაც უცხო იყო სიცხე და სიცივე, სიბერე, ავადმყოფობა და სიკვდილი. ყველაზე სრულყოფილი ვერსია და ალბათ ყველაზე ძველიც არის ინდუიზმის სწავლება ოთხი იუგას შესახებ. პირველი იყო ოქროს ასაკი, უკანასკნელი კალი იუგა შეესაბამება ჩვენს თანამედროვეობას.
ყველა გადმოცემა საუბრობს, რომ ამ მითიურ ოქროს ასაკში ღმერთები ურთიერთობდნენ ადამიანებთან, იყო ჰარმონიული, დაბალანსებული გარემო ზეციერ და მიწიურ სამყაროებს შორის. არ არსებობდა ტანჯვა და სიკვდილი. ცოდით დაცემის შემდეგ კი ადამიანი ჩაერთო დროის ციკლში, ჩამოერთვა უკვდავება და გაიწირა სხვადასხვა უბედურებებისგან სატანჯველად.
ბლავატსკაიას ცნობით, პირველი ადამიანური რასა დედამიწაზე იყვნენ ჰიპერბორეელები, ისინი წინ უსწრებდნენ ლემურიისა და ატლანტიდის ცივილიზაციებს. რუსი მეტაფიზიკოსი ალექსანდრ დუგინი ამბობს, რომ ეს იყო მზიური ხალხის სამშობლო და უკავშირებს ახლანდელ ჩრდილოეთ რუსეთის მხარეს. მისი განმარტებით “მზის ხალხი” იყვნენ შემოქმედებითი, ენერგიული და სულიერების მქონენი; ხოლო მათ საპირისპიროდ “მთვარის ხალხი” იყვნენ მატერიალურები, კონსერვატულები და ცვლილებების მიმართ ფრთხილნი.
ჰიპერბორეას ცივილიზაციის განადგურების მიზეზად დედამიწის ღერძის ცვლილება სახელდება. ადამიანთა მიერ ღვთაებრივი სამართლის დარღვევამ გამოიწვია მეტაფიზიკური ბალანსის ცვლილებება, რაც დედამიწის პლანზე კატასტროფით აისახა.
იტალიელი მეტაფიზიკოსი იულიუს ევოლა თვლის, რომ ამ ჰიპერბორეას განადგურებით იხურება ისტორიის პირველი ციკლი და იწყება მეორე – ატლანტიდელთა ხანა.
ისტორიას ოქროს ხანის შესახებ მხოლოდ მითებიდან ვიგებთ, ამიტომ მისი ფიზიკური არსებობის მტკიცება შეუძლებელია. თუმცა ცნობილია, რომ მითებს ისტორიული საფუძვლები აქვს. მითები გადმოგვცემს ცოდნას თუ ვინა ვართ და რა მისია გვაკისრია. სამწუხაროდ დღევანდელ კალი იუგას პერიოდში მათი გაგების და სიმართლის დადგენის უნარი დაკარგული გვაქვს.
ჰიპერბორეას ლეგენდები პოპულარული გახდა მე-18, მე-19 საუკუნეებში, როცა უამრავი წიგნი იწერებოდა იდეით, რომ კაცობრიობა ახლო აღმოსავლეთში კი არა, სადღაც სხვაგან წარმოიშვა.
გაბატონდა აზრი, რომ არიელები (ევროპელები) გაცილებით მაღალი განვითარების ხალხები იყვნენ, ვიდრე სემიტები. აქედან გამომდინარემ ცივილიზაცია ვერ წარმოიქმნებოდა ახლო აღმოსავლეთში და ებრაულიც არ შეიძლებოდა პირველი ენა ყოფილიყო.
ფრანგი, გერმანელი, ბრიტანელი სწავლულები სწავლობდნენ ვედებს, ეგვიპტურ, ჩინურ წყაროებს და მათზე დაყრდნობით ეჭვქვეშ აყენებდნენ ადამიანის წარმოშობის ებრაულ ვერსიას. მათ შეიმუშავეს თეორია ადამიანის ჩრდილოეთში წარმოშობის შესახებ.
